Ένα από τα πρώτα αρχεία που ανοίξαμε, ήταν ο φάκελος της κυρίας Παπαδοπούλου. Αποφασίσαμε να τη βρούμε, χωρίς ωστόσο να της αποκαλύψουμε ότι εισχωρήσαμε στα προσωπικά της δεδομένα διαβάζοντας τα χαρτιά νοσηλείας της...
Μετά από αρκετή έρευνα καταφέραμε να την εντοπίσουμε... Της είπαμε απλά ότι μάθαμε πως στην παιδική της ηλικία είχε νοσηλευτεί στο παλιό παιδιατρικό νοσοκομείο της Πάτρας και ζητήσαμε τη μαρτυρία της. Η συνέντευξη που μας έδωσε μας αποκαλύπτει στοιχεία για την εμπειρία της νοσηλείας της εκεί...
-Πώς ονομάζεστε;
-Ευγενία Παπαδοπούλου.
-Ποια είναι η ημερομηνία γέννησής σας;
-Γεννήθηκα στις 29/10/1962.
-Ψάχνοντας μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν νοσηλευτεί στο παλιό παιδιατρικό νοσοκομείο της Πάτρας και ρωτώντας πολλούς αν γνώριζαν κάποιον, οδηγηθήκαμε στο όνομά σας. Ψάξαμε και σας βρήκαμε. Αληθεύει ότι είχατε νοσηλευτεί στο νοσοκομείο αυτό στο παρελθόν;
-Ναι, είναι αλήθεια.
-Πότε και για ποιο λόγο αν επιτρεπεταί;
-Ήμουν δέκαετών. Ένιωθα έντονους και οξείς πόνους στην κοιλιά και ο γιατρός που με εξέτασε διέγνωσε οξεία σκωληκοειδίτιδα. Έτσι, έγινε η εισαγωγή μου στο νοσοκομείο στις 05/12/1972.
-Θυμάστε το περιβάλλον του νοσοκομείου;
-Όχι τόσο καλά, αλλά μπορώ να φέρω αμυδρά στο μυαλό μου την εικόνα του θαλάμου που ήμουν. Θυμάμαι ένα στενόμακρο δωμάτιο μα πράσινες αποχρώσεις. Νοσηλευόμουν στον ίδιο θάλαμο με ακόμα 4-5 παιδιά. Δεν θα έλεγα ότι το περιβάλλον ήταν ιδιαίτερα όμορφο, αλλά υποθέτω ότι αυτό επηρεάστηκε από το γεγονός ότι ήμουν άρρωστη και έκανα εγχείρηση, κάτι το οποίο φοβόμουν αρκετά.
-Το νοσηλευτικό προσωπικό έκανε κάτι για να σας κάνει να νιώσετε καλύτερα; Πώς ήταν γενικότερα η στάση του απέναντί σας;
-Μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά ευχάριστοι και ευγενικοί. Όντως προσπαθούσαν να με καθησυχάσουν όσον αφορά την εγχείρηση που θα έκανα και πάντα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να ανεβάσουν την ψυχολογία των παιδιών. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το γιατρό που θα μου έκανε την εγχείρηση να μου λέει λίγο πριν ξεκινήσει η διαδικασία της αναισθησίας πως αυτή η εγχείρηση δεν ήταν τίποτα για ένα κορίτσι τόσο θαρραλέο όσο κι εγώ και πως ήξερε ότι θα τα πήγαινα περίφημα γιατί ήμουν ξεχωριστή.
-Και έγινα η εγχείρηση και πήγαν όλα καλά, σωστά;
-Βεβαίως, δεν υπήρξε καμία επιπλοκή ούτε κατά τη διάρκεια της εγχείρησης, αλλά ούτε και έπειτα από αυτή. Η ανάρρωσή μου ήταν φυσιολογική.
-Οπότε μετά την ανάρρωσή σας βγήκε και το εξιτήριό σας;
-Το εξιτήριό μου βγήκε νωρίτερα από ότι έπρεπε. Για την ακρίβεια οι γιατροί συνέστησαν την παραμονή μου στο νοσοκομείο για δύο ακόμα μέρες αλλά ο πατέρας μου επέμενε να μην γίνει αυτό.
-Για ποιο λόγο διαφώνησε με τη σύσταση των γιατρών;
-Δεν το γνωρίζω, γιατί ποτέ δεν ρώτησα.
-Μάλιστα... Πότε βγήκατε τελικά από το νοσοκομείο;
-Στις 14/12/1972. Βεβαίως, υποθέτω πως η κατάστασή μου ήταν τέτοια που μου το επέτρεπε. Από τότε δεν παρουσιάστηκε ξάνα κανένα πρόβλημα που να σχετίζεται με αυτή την εγχείρηση.
-Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις και το χρόνο σας.
-Κι εγώ σας ευχαριστώ.
